Οι 1550 επιστρέφουν στο Όνομα του Ρόδου για γερές δόσεις εγχώριας και ξένης ροκενρόλας.
Από τον Στέλιο Αρτεμάκη
Ευτυχώς που η αμαρτία η εξομολογουμένη δεν είναι πια αμαρτία. Ευτυχώς που ο Βαγγέλης Ασημάκης το παραδέχτηκε πρώτος. Οι 1550 ήταν ένα από τα κεφάλαια του ελληνικού ροκ που εν πολλοίς αγνοούσα.
Έχασα το ντεμπούτο τους στα τέλη της δεκαετίας του '90 λόγω στρατού -εδώ που τα λέμε έχασα τα περισσότερα "τέκνα" του Αγγέλακα, κάποια τραγούδια μου τα κόλλησε με το έτσι θέλω το ραδιόφωνο γύρω στο 2004, είδα - άκουσα τη μουσική στη "Σκόνη του χρόνου" αλλά πάντα ήταν από εκείνες τις φάσεις που δεν έγινε η σύνδεση.
Αυτή η σύνδεση κάθισε τελικά με το γνωστό -κάπου, κάπως, με κάποιες παρέες- τρόπο, την προηγούμενη Παρασκευή: Πρεμιέρα των 1550 στο "Όνομα του Ρόδου" για τη χειμερινή σεζόν. Ευκαιρία, όπως κάθε live, για να καλύψεις γνωστικά κενά.
Καταρχήν, οι 1550 επιστρέφουν κυριολεκτικά στο Όνομα του Ρόδου μετά το 2008 και ενώ έχουν μεσολαβήσει μια σειρά πολύ επιτυχημένων συναυλιών-συνεργασιών με βαριές φανέλες του ελληνικού τραγουδιού.
Αυτή η σκηνή φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι το φυσικό τους στέκι. Τα πάντα τους ταιριάζουν εκεί. Ο κόσμος, τα χαμηλά φώτα, οι ενισχυτές, τα γλυκά ποτά, η αίσθηση του rock 'n roll, σε ένα πιο "πολιτισμένο" περιβάλλον.
Κομπλέ δηλαδή γιατί οι 1550 θέλουν κυρίως να περάσεις καλά. Είτε παίζουν τα δικά τους (Παράξενη σιωπή, Πριν ο ήλιος φανεί, Τις νύχτες ντύνομαι παιδί), είτε διασκευές που κατά καιρούς έχουν κάνει (Σαν σταρ του σινεμά, Ακόμα μια φορά δεν είσαι εδώ), είτε δίνοντας το μικρόφωνο στην Eva που τώρα κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, είτε παίζουν με το Βαγγέλη Ασημάκη (Όταν έχω εσένα, Μικρή μου μάγισσα, Λόλα, Ράδιο, κ.α.) θέλουν να σε διασκεδάσουν.
Και εκεί που λες "οk, αυτό ήταν" μετά από ένα σετ είκοσι τραγουδιών έρχεται το μεγάλο "ναι, καλά". Σόλο από τη δεύτερη κιθάρα και στυλοβάτη της μπάντας τον Ιωσήφ, live mash-up γνωστών ροκ τραγουδιών το οποίο είναι κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό να γίνεται live-θέλει μαστόρια, χτύπημα με τις Tρύπες και τα Σπαθιά, χτύπημα με ξένο rock 'n' roll.
Που αν βάλεις και στην εξίσωση ότι πρόκειται για πολύ δεμένη μπάντα παρά το εξαμελές της φάσης και τους guests, με πολύ γεμάτο ήχο χάρη στις δύο ηλεκτρικές και τα πλήκτρα, τον πολύ καλά στημένο ήχο του stage έχεις τον ορισμό μια fun νύχτας.
Μετά από αυτό θα τους θυμάσαι σίγουρα τους 1550!
Πηγή: www.cosmo.gr
Από τον Στέλιο Αρτεμάκη
Ευτυχώς που η αμαρτία η εξομολογουμένη δεν είναι πια αμαρτία. Ευτυχώς που ο Βαγγέλης Ασημάκης το παραδέχτηκε πρώτος. Οι 1550 ήταν ένα από τα κεφάλαια του ελληνικού ροκ που εν πολλοίς αγνοούσα.
Έχασα το ντεμπούτο τους στα τέλη της δεκαετίας του '90 λόγω στρατού -εδώ που τα λέμε έχασα τα περισσότερα "τέκνα" του Αγγέλακα, κάποια τραγούδια μου τα κόλλησε με το έτσι θέλω το ραδιόφωνο γύρω στο 2004, είδα - άκουσα τη μουσική στη "Σκόνη του χρόνου" αλλά πάντα ήταν από εκείνες τις φάσεις που δεν έγινε η σύνδεση.
Αυτή η σύνδεση κάθισε τελικά με το γνωστό -κάπου, κάπως, με κάποιες παρέες- τρόπο, την προηγούμενη Παρασκευή: Πρεμιέρα των 1550 στο "Όνομα του Ρόδου" για τη χειμερινή σεζόν. Ευκαιρία, όπως κάθε live, για να καλύψεις γνωστικά κενά.
Καταρχήν, οι 1550 επιστρέφουν κυριολεκτικά στο Όνομα του Ρόδου μετά το 2008 και ενώ έχουν μεσολαβήσει μια σειρά πολύ επιτυχημένων συναυλιών-συνεργασιών με βαριές φανέλες του ελληνικού τραγουδιού.
Αυτή η σκηνή φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι το φυσικό τους στέκι. Τα πάντα τους ταιριάζουν εκεί. Ο κόσμος, τα χαμηλά φώτα, οι ενισχυτές, τα γλυκά ποτά, η αίσθηση του rock 'n roll, σε ένα πιο "πολιτισμένο" περιβάλλον.
Κομπλέ δηλαδή γιατί οι 1550 θέλουν κυρίως να περάσεις καλά. Είτε παίζουν τα δικά τους (Παράξενη σιωπή, Πριν ο ήλιος φανεί, Τις νύχτες ντύνομαι παιδί), είτε διασκευές που κατά καιρούς έχουν κάνει (Σαν σταρ του σινεμά, Ακόμα μια φορά δεν είσαι εδώ), είτε δίνοντας το μικρόφωνο στην Eva που τώρα κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, είτε παίζουν με το Βαγγέλη Ασημάκη (Όταν έχω εσένα, Μικρή μου μάγισσα, Λόλα, Ράδιο, κ.α.) θέλουν να σε διασκεδάσουν.
Και εκεί που λες "οk, αυτό ήταν" μετά από ένα σετ είκοσι τραγουδιών έρχεται το μεγάλο "ναι, καλά". Σόλο από τη δεύτερη κιθάρα και στυλοβάτη της μπάντας τον Ιωσήφ, live mash-up γνωστών ροκ τραγουδιών το οποίο είναι κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό να γίνεται live-θέλει μαστόρια, χτύπημα με τις Tρύπες και τα Σπαθιά, χτύπημα με ξένο rock 'n' roll.
Που αν βάλεις και στην εξίσωση ότι πρόκειται για πολύ δεμένη μπάντα παρά το εξαμελές της φάσης και τους guests, με πολύ γεμάτο ήχο χάρη στις δύο ηλεκτρικές και τα πλήκτρα, τον πολύ καλά στημένο ήχο του stage έχεις τον ορισμό μια fun νύχτας.
Μετά από αυτό θα τους θυμάσαι σίγουρα τους 1550!
Πηγή: www.cosmo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου